Door Esther van Schie, als migrantenpastor betrokken bij Stichting Geloofsinburgering en blogt regelmatig voor debijbel.nl.
Ik vind het altijd leuk om te preken over verhalen uit het Oude Testament. Spannend vaak en voor veel mensen in onze multiculturele gemeenschap zijn die verhalen nieuw. Via vertaalsets wordt mijn preek simultaan in zes talen vertaald zodat iedereen het kan volgen.
Vandaag heb ik het over het verhaal van Gideon en hoe hij moed vindt om te doen wat God zegt. Na korte tijd stuit ik op de Midjanieten, de Israëlieten en de Amalekieten. De vertaler naast mij op het podium hapert: ‘Wat zeg je?’ Tja, ga er maar eens aan staan. Een preek vertalen met daarin allerlei Hebreeuwse namen die in het Nederlands uitgesproken worden en dan de juiste Birmese equivalent vinden. Terwijl je in alle drie de talen nog nooit van die namen gehoord hebt.
Ik heb respect voor hem en probeer het nog eens uit te leggen. Gelijktijdig begin ik steeds meer te zweten. Want het mag triviaal klinken, maar het maakt toch echt wel verschil of het over de Israëlieten of de Midjanieten gaat. Tenslotte waren de ene de good guys van het verhaal en de andere de bad guys.
Ik preek verder en kijk nog eens naar de mensen voor mij. De Nederlanders heb ik nog aan boord schat ik in. De glimlach van de Chinezen in mijn gehoor wordt echter steeds ondoorgrondelijker. En dat is een veeg teken. In een andere hoek van de zaal zit een groep Syriërs met koptelefoon op. Ze zitten uiterst ingespannen te luisteren. Eentje drukt de koptelefoon wat dichter op zijn oren met zijn hand. Zou hij het zo beter begrijpen? Verwarring ook daar, vrees ik. Mijn blik zweeft verder en blijft tenslotte hangen bij de Eritrese tolk achter in de zaal. Onbewogen ratelt hij door. Ook al weinig geruststellend. Zoveel heb ik helemaal niet gezegd dat hij nu nog zou moeten praten.
Een ding is me duidelijk: de volgende keer moet ik mijn preek in nog eenvoudigere taal voorbereiden. Voor nu heb ik zelf wat van de moed van Gideon nodig om door te gaan. Als het even zou kunnen zou een plaatselijk pinksterwonder ook niet gek zijn. Toch ben ik blij. Want hoeveel liefde spreekt er niet uit de inzet van al die mensen die moeite doen om de boodschap te vertalen voor hun volksgenoten (al weet ik dan niet altijd wat ze zeggen)?
Is dat ook niet precies wat er gebeurt met bijbelvertaalwerk: het is ploeteren met grammatica’s, woordenboeken, commentaren en informanten. Maar uiteindelijk is onder al dat werk de liefde die de mensen en de bijbeltekst met elkaar wil verbinden de drijvende kracht.
‘De Bijbel is meer dan een gewoon boek. Het is het boek bij uitstek waarin mensen God kunnen ontmoeten. Dat vergt van vertalers dat ze én deskundig zijn én liefde voor de Bijbel hebben. Het NBG hoopt dat de NBV21 dankzij die combinatie lezers dichter bij de bron brengt: bij de bronteksten én bij de Bijbel als inspiratiebron.’
Elke bijbelvertaling maakt unieke keuzes. Soms kun je daaraan een vertaling herkennen. Bij de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV) is dat bijvoorbeeld de uitdrukking ‘lucht en leegte’ in Prediker.
Ontvang een week lang elke ochtend een nieuwe tekst mét overdenking uit de NBV21. Schrijf je nu in en ontvang vandaag je eerste email!
